De getuige
Iemand die videospelletjes voor een groot deel van hun leven speelde kan krijgen zich aangetrokken tot een bepaalde amusement.
Ze hield ons doorgeschakeld te midden van een verontrustende tijd, of ons kennis te maken met een virtuele wereld die we meteen begon te kijken alle starry eyed op, is er geen uitschakeling van de kracht van computerspelletjes beweren als een intuïtieve medium. Films en muziek (o.a.) kunnen hetzelfde effect hebben, maar er is iets buitengewoon en (per definitie) een van een soort met betrekking tot computerspelletjes, en dat niveau van samenwerking en betrokkenheid die zij aanbieden.
Voor de personen die nog niet de gelegenheid gehad om te spelen, is vlecht de belangrijkste echte titel van Jonathan Blow, een autonome computer spelontwerper waarvan overzicht methoden van inzicht zijn echt een lange weg van wat je zou noemen "de norm". Zijn vermaak zijn enorm verbeterd voor het zijn dat als het kan; Vlecht kreeg alle inclusieve erkenning toen het ontladen is.
Na een uur van twee van de spelen is wat me het meest geschokt over The Witness het bedrag dat het varieerde van vlecht, zowel mechanisch als uiterlijk. Plait, in het algemeen, was gepland en gewerkt door klap, met David Hellman verantwoordelijk voor het amusement van pre-rendered/statische achtergronden, ambachtsman en geautoriseerd melodieën invullen voor een meer gebruikelijke soundtrack. Interlace had een uitzonderlijk buitengewone stijlvolle, maar het was voortdurend eenvoudig in graad; misbruik maakte deel uit van in bepaalde niveaus, en elk laatste beetje van het was kant-overziet.
Elke één van de niveaus voelde zeer overwegen, vaak verplichten u toe te passen op een bepaalde manier, in het algemeen opmerkelijk is aan het niveau dat u zich op te nemen van een werkman die u heel onlangs had geleerd. Sommigen zullen zeggen dat elk niveau had zijn eigen bijzondere misleiding van soorten, houdend in mening dat geluiden tot op zekere hoogte pejoratief, ik zou niet als vanzelfsprekend kan het niet helpen dat aankondiging in tegenspraak.
De getuige is een opvallende onder de moeilijkste amusements die ik ooit heb gespeeld. Te midden van mijn playthrough ondervonden ik wanorde, instabiliteit en mentale vermoeidheid zoals ik geprobeerd om te begrijpen van de fijne kneepjes van deze huidige amusement. Bij gelegenheid overwogen ik overgave. De getuige maakt enkele inspanningen op de bijstands, plukken om haar mechanica in onopvallende, raadselachtige routes doorgeven als u de strijd om het alle te begrijpen.
Zijn dat als het kan, wanneer u volharden, biedt teleurstelling benadering tot vreugde. Dit is het ding dat The Witness ongewoon maakt. Ongelijk aan talrijke raadsel recreations, het niet gewoon je doen voelen slim - het begint bij de verdenking dat u verstandig bent. Het wordt ervan uitgegaan dat u een enthousiast persoon bent, geschikt voor persistentie en fundamentele overwegen, en het beloont u voor het gebruik van beide.
De getuige ontwikkelt op een anonieme eiland binnenkant van een onbegrijpelijke Oceaan. Het eiland omvat een verweven voorbeeld van biomen van de aarde, van een besneeuwde berg, naar een oogst tijd woodland, een vruchteloze woestijn. Verspreid door deze woonruimte zijn vierkante borden, beide beveiligd in labyrinten van de fluctuerende veelzijdige natuur. Dit is de oprichting van The Witness' gameplay - - u starten elke bestuur, directe een glimmende lijn door haar labyrint en gaan. De meeste open daaropvolgende raadsels, echter sommige open toegangen, verplaatsen stadia, of vaardigen voedingsbronnen.
nieuws pc playstation avontuur no name!
