Laten we eens praten over iets dat ons allemaal dwars zit: het gevreesde live servicemodel in gaming. Je weet wel, degene die eindeloze updates, nieuwe inhoud en een eindeloze stroom plezier belooft? Nou, doe je gordel om, want we staan op het punt te onderzoeken waarom dat niet alles is waar het om draait.
Laten we eerst eens kijken naar enkele voorbeelden van games die zijn gecrasht en verbrand als gevolg van het live-servicemodel. Herinner je Anthem nog? Ja, die game had het volgende grote ding moeten zijn: een uitgestrekt avontuur in de open wereld met jetpacks en gigantische robots. Maar wat hebben we gekregen? Een puinhoop met een flauw verhaal en een heleboel gebroken beloftes. Het is alsof je een glimmende nieuwe auto koopt en ontdekt dat de helft van de wielen ontbreekt — niet precies waarvoor je je hebt aangemeld, toch?
Dan is er nog Fallout 76 — oh jongen, waar beginnen we eigenlijk met deze? Bethesda beloofde ons een epische multiplayer-ervaring in de post-apocalyptische woestenij van West Virginia. Wat we kregen was een nachtmerrie vol problemen vol microtransacties en baanbrekende bugs.
Het zijn niet alleen de mislukte games die het live servicemodel tot een probleem maken, het zijn ook de roofzuchtige praktijken waarmee inkomsten worden gegenereerd die daar vaak mee gepaard gaan. We hebben het over loot boxes, seizoenspassen en allerlei andere stiekeme manieren waarop ontwikkelaars elke cent uit spelers proberen te persen. Het is alsof je naar een carnaval gaat en erachter komt dat alle attracties extra kosten. Maar in plaats van leuke attracties zijn het virtuele hoeden en skins.
Laten we de tol niet vergeten die dit van de ontwikkelaars zelf eist. Stel je voor dat je jaren van je leven aan een game werkt en je hart en ziel stort in elke regel code en elke pixel kunst. En als het dan eindelijk tijd is om het uit te brengen, ben je genoodzaakt om een aantal halfbakken functies in te proppen en snel updates uit te voeren om een willekeurige deadline te halen die door de uitgever is vastgesteld. Het is alsof je een meesterwerk probeert te schilderen terwijl iemand over je schouder staat en tegen je schreeuwt dat je moet opschieten — niet bepaald bevorderlijk voor creativiteit, toch?
Het live servicemodel in gaming is niet alles waar het om draait. Natuurlijk belooft het eindeloze updates en nieuwe inhoud, maar tegen welke prijs? Met mislukte games, roofzuchtige praktijken om inkomsten te genereren en de tol die dit eist van ontwikkelaars, is het misschien tijd dat we opnieuw evalueren of dit de toekomst van gaming is die we willen omarmen. Moeten games immers niet over plezier en creativiteit gaan, niet over deadlines en dollartekens? Gewoon wat stof tot nadenken.