BioShock Infinite is misschien wel het laatste deel in de geliefde franchise, vóór de sluiting van Irrational Games was de ontwikkelingscyclus er een die geplaagd werd door onzekerheid. Infinite werd tijdens de release in 2013 met veel lof overladen en is geen onbekende in retrospectieve analyses. Met zijn hersenkrakende interdimensionale plot, uitgewerkte personages en gevechten met een hoog octaangehalte is de conclusie van Irrational van de BioShock-franchise een passende uitzending, hoewel dat niet was wat ons was beloofd. De marketing van de game bevatte functies die ontbreken in het eindproduct, delen van de uitgebrachte titel waren onherkenbaar in vergelijking met de beelden van de pre-release, en het ergste van alles was dat Infinite zijn lineariteit verborg achter een façade van spelerskeuzevrijheid.
Infinite speelt zich af in de fictieve stad Columbia, een luchtbaken van verwrongen nationalisme. De stad zelf is adembenemend mooi, elke hoek biedt een schilderachtig uitzicht op de wolken en drijvende eilanden waaruit de stad bestaat. Het gebruik van de architectuur uit 1912 en verschillende raciaal geladen propagandastukken contrasteren perfect met elkaar. De stinkende onderbuik van Columbia is alomtegenwoordig, ondanks de suikerspin en oververzadiging. We spelen als Booker DeWitt, een onderdrukte ex-Pinkerton, die wordt verteld „ons het meisje te brengen en de schuld weg te vegen”. Booker heeft op zijn zachtst gezegd een ingewikkeld verleden, doorzeefd met schuldgevoelens als gevolg van zijn acties tijdens het echte bloedbad van Wounded Knee in 1890, aan het begin van de eeuw volkomen berooid. Hij komt aan in Columbia en neemt het op tegen de belangrijkste tegenstander van de wedstrijd, Zachary Hale Comstock. Comstock wordt gezien als een soort profeet en is zich bewust van Bookers 'zonden', hij regeert over Columbia, hersenspoelt zijn inwoners met valse religieuze ketterij en een gezonde dosis haat tegen minderheden.
Al deze elementen, om nog maar te zwijgen over Elizabeth en alternatieve dimensies, zouden een meeslepend verhaal moeten creëren, maar Infinite stelt in dat opzicht teleur, aangezien het anderhalve kilometer breed en 2,5 cm diep is. De onverdraagzaamheid van Columbia wordt bijvoorbeeld pas in de buurt van het eerste uur van de campagne rechtstreeks met ONCE in contact gebracht, en dan via een binaire knop om op te starten. Er zijn in feite meerdere binaire keuzes tijdens de speelduur van ongeveer 11 uur, waarvan de meeste GEEN invloed hebben op het verhaal. Elizabeths vermogen om kloven te openen is cool en zorgt voor een kleine afwisseling in het weliswaar solide gevecht, maar is ook pijnlijk hol. Onder de opvallende beelden en meeslepende concepten van de game schuilt een leegte, waarschijnlijk veroorzaakt doordat de consolegeneratie waar Infinite aan moest voldoen, omdat de hardware van de PS3 en XBOX 360 de ambities van Irrational niet kon waarmaken.
Ondanks de inherente oppervlakkigheid is Infinite nog steeds een solide ravotten, die dankzij zijn cartooneske flair de tand des tijds visueel in bijna elk opzicht doorstaat. Het is jammer dat Irrational Games is opgeheven, de vooruitzichten van een moderne BioShock die gebruik maakt van de hedendaagse hardwaremogelijkheden zijn behoorlijk opwindend.