Met Armored Core VI van FromSoftware nog vers in het geheugen, is het vaak genegeerde Mecha-genre van games weer terug in het mainstream bewustzijn. De Armored Core-serie geeft de speler de controle over een uiterst aanpasbare doodsmachine, die zich afspeelt in een universum dat wordt geregeerd door een staat van voortdurende bedrijfsoorlog. Armored Core zit vol volkomen hopeloze ondertonen. De titulaire „Armored Cores” (of kortweg AC's) zijn belachelijk snel voor hun grootte. Ze nemen het vaak op tegen hordes kleinere vijanden (en ook een paar grote). Ze zijn angstaanjagend efficiënt en vernietigen meestal hele kleine legers in één missie. Als de speler niet door mobiele superbases scheurt, wordt zijn tijd besteed aan het scrollen door wat vaak aanvoelt als een oneindige hoeveelheid wapens, raketwerpers op de schouder die een stadsblok met de grond gelijk kunnen maken, Blades die genoeg warmte uitstralen om overal doorheen te snijden. Als we in een wereld leven waarin Mech bestaat, kunnen we zien hoeveel problemen we zouden hebben als deze dingen echt zouden gebeuren.
Neem bijvoorbeeld Armored Core IV en For Answer; NexTS. Ongetwijfeld de snelste AC's in de serie, de NEXT rijdt met schokkende snelheden door kilometers van afbrokkelend dystopisch afval, uitgerust met enorme boosters en de mogelijkheid om vrijwel constant in de lucht te blijven (mits correct afgesteld). De NEXT's zijn niet alleen belachelijk snel, ze variëren ook van 9 tot 30 meter hoog en beschikken over gereedschap zoals oerpantser (dat vuur van kolossale machines kan afweren). Met hoeveel geld er elk jaar wordt besteed aan het onderzoek en de ontwikkeling van wapens, is het vooruitzicht dat alles wat lijkt op een A.C. Door een echt slagveld stampt nogal huiveringwekkend (hoe vergezocht dat ook mag lijken). Dat gevoel wordt alleen maar versterkt door de manier waarop de Armored Core-serie de inhoud presenteert.
Missies worden aan de speler toegewezen via contracten van de verschillende bedrijven in de game, elk met hun eigen duistere bijbedoelingen (of soms ronduit wrede bedoelingen). De speler wordt meestal op een extreem koude manier ingelicht door middel van wat kan worden omschreven als futuristische PowerPoint-presentaties. De manier waarop je wordt verteld massavernietiging te veroorzaken is pijnlijk afstandelijk en koud. De speler zelf is ofwel een naamloze slaaf, gebonden aan zijn machine, ofwel een gretige huurling, die gewoon probeert geld te verdienen. De steriliteit van dit alles is constant, zelfs tot uiting in het vlakke ontwerp van de laatste inzendingen in de serie, waarbij gebruik wordt gemaakt van een kleurenpalet van metaalgrijs, parelmoerwit en modderig bruin.
Armored Core schetst een aangrijpend portret van een wereld die gedomineerd wordt door geavanceerde wapentechnologie; het waarschuwt ons voor de gevaren van zakelijke hebzucht. We leven nu al in een wereld waar de dreiging van een nucleaire oorlog almachtig is, terwijl wetenschap en technologie naar nieuwe horizonten blijven sprinten, hoe ver zijn we eigenlijk? Van wapens waar we geen kans tegen hebben.